خود راشبی درآینه دیدم، دلم گرفت
از فکر این که قد نکشیدم، دلم گرفت
از فکر این که بال و پری داشتم ولی
بالا تر از خودم نپریدم، دلم گرفت
از اینکه با تمام پس انداز عمر خود
حتی ستاره ای نخریدم، دلم گرفت
کم کم به سطح آینه ام برف می نشست
دستی بر آن سپید کشیدم، دلم گرفت
دنبال کودکی که آن سوی برف بود
رفتم ولی به او نرسیدم، دلم گرفت
نقاشی ام تمام شد؛ زنگ خانه خورد
من هیچ خانه ای نکشیدم، دلم گرفت
شاعر کنار جوی گذر عمر دید و من
خود را شبی در آینه دیدم، دلم گرفت
m
تاریخ : شنبه 94/8/9 | 3:12 عصر | نویسنده : آرام | نظرات ()